ارز دیجیتال نئو (NEO) چیست و چگونه کار می‌کند؟

نئو (یا همان AntShares) یک پلتفرم متن باز مبتنی بر تکنولوژی بلاک چین در دسته بندی ارز دیجیتال است که توسط Da Hongfei و Erik Zhan سال 2014 میلادی در کشور چین ایجاد شد و سپس در ماه ژوئن 2017 به NEO تغییر نام داد. NEO در صدد اتوماسیون مدیریت دارایی های دیجیتال با استفاده از قراردادهای هوشمند بوده و با هدف نهایی ایجاد یک سیستم اقتصادی هوشمند مبتنی بر شبکه توزیع شده (Distributed Network) ایجاد شده است.

شبکه نئو از مکانیسم اجماع بر اساس تحمل خطای بیزانس (dBFT) بین تعدادی از گره های تأیید شده مرکزی بهره می‌برد و می تواند تا 10,000 تراکنش در ثانیه (TPS) را پشتیبانی کند. تحمل خطای بیزانس یک مسأله فرضی است که در آن 9 ژنرال سعی می کنند با پیروی از رأی اکثریت، تصمیم گیری کنند که چگونه به یک شهر حمله کنند.

ارز محلی بلاک چین نئو با نماد اختصاری NEO نمایش داده میشود. NEO یک توکن غیر قابل تقسیم است که توکن های GAS را تولید می کند. توکن های GAS یک دارایی جداگانه در شبکه هستند که می توان از آنها برای پرداخت هزینه معاملات استفاده کرد. در حقیقت GAS به عنوان سوخت پلتفرم NEO محسوب می شود؛ یعنی جهت پرداخت کارمزد محاسبات یا توسعه قراردادهای هوشمند در شبکه از آن استفاده می شود. نرخ تورم GAS با یک الگوریتم نیمه عمر کنترل می شود که 100 میلیون GAS را طی حدود 22 سال آزاد می کند.

در کل 100 میلیون NEO در بلاک اولیه (Genesis Block) ایجاد شد. 50 میلیون NEO به سرمایه گذاران اولیه فروخته شد و 50 میلیون باقی مانده نیز در یک قرارداد هوشمند قرار داده شد. طبق این قرارداد هوشمند هر ساله 15 میلیون NEO آزاد می‌شود که توسط تیم توسعه دهنده نئو برای تأمین اعتبار اهداف بلند مدت استفاده می شود.

تاریخچه پیدایش نئو

• سال 2014 میلادی – ایجاد پلتفرم انت شیرز (Antshares)
• سال 2015 میلادی – انتشار مقاله سفید (Whitepaper) انت شیرز / راه اندازی شبکه آزمایشی (TestNet)
• سال 2016 میلادی – انتشار مکانیسم اجماع dBFT برای پلتفرم Antshares / راه اندازی شبکه اصلی (MainNet) انت شیرز
• سال 2017 میلادی – تغییر نام Antshares به NEO / توسعه استاندارد توکن NEP-5 / انتشار اولین توکن NEP-5 توسط Red Pulse
• سال 2018 میلادی – شروع عدم تمرکز شبکه / شروع توسعه برای NEO نسخه 3.0

تفاوت نئو (NEO) و اتریوم (ETH)

محبوبیت NEO به دلیل شباهت آن به محیط قراردادهای هوشمند اتریوم (Ethereum) به طور پیوسته در حال افزایش است. قابلیت قراردادهای هوشمند به کاربران پلتفرم NEO اجازه می دهد تا به صورت خودکار به ذخیره سازی و تبادل دارایی های دیجیتال خود بپردازند.

در مقایسه با اتریوم که زبان برنامه نویسی مخصوص خود به نام Solidity را دارد، نئو از همه زبان های برنامه نویسی رایج مانند پایتون، جاوا و جاوا اسکریپت در قراردادهای هوشمند پشتیبانی می کند. هدف این است که توسعه دهندگان در سراسر جهان بتوانند اپلیکیشن های کاربردی خود را در بلاک چین NEO برنامه نویسی و اجرا نمایند.

با وجود همه این شباهت ها، تفاوت هایی نیز میان اتریوم و نئو وجود دارد که به شرح جدول زیر است:

پروتکل (Delegated Byzantine Fault Tolerance (dBFT چگونه کار می کند؟

Delegated Byzantine Fault Tolerance (به اختصار dBFT) یک مکانیسم اجماع در بلاک چین بوده که توسط ارز رمزنگاری شده NEO محبوبیت یافته است. dBFT در اصل با روشی مشابه سیستم مدیریتی یک کشور و داشتن شهروندان، نمایندگان و سخنرانان برای اطمینان از عملکرد کشور (شبکه) کار می کند. این پروتکل با استفاده از یک سیستم رأی دهی برای انتخاب نمایندگان و سخنرانان به اثبات سهام (PoS) نزدیکتر است تا اثبات کار (PoW) !

اجزای اصلی پروتکل dBFT عبارتند از:

1. شهروندان (Citizens) : در حقیقت دارندگان توکن های NEO و گره های معمولی شبکه هستند
2. نمایندگان (Delegates) : در حقیقت گره های حسابداری شبکه هستند
3. سخنگو (Speaker) : در حقیقت یکی از نمایندگان است که به صورت تصادفی انتخاب می‌شود

قابلیت های پلتفرم نئو (NEO)

علاوه بر قابلیت های بیان شده، تیم توسعه دهنده NEO در حال اجرا و توسعه تعدادی پروژه جانبی است که قابلیت های مختلفی را برای اکوسیستم نئو به همراه دارد که برخی از آنها عبارتند از:

NeoVM

NeoVM یک محیط اجرای قراردادهای هوشمند است که دارای مزایایی همچون امنیت، مقیاس پذیری و همرسانی بالا است. این پلتفرم بسیار سریع راه اندازی می شود و فقط به مقدار کمی از منابع سخت افزاری نیاز دارد. این برنامه به منظور اشکال زدایی و آزمایش قراردادهای هوشمند طراحی شده تا امکان توسعه آسانتر و سریعتر آنها فراهم شود.

NeoFS

NeoFS اجازه می دهد داده ها با حجم بالا در شبکه تقسیم شده و در سراسر آن توزیع شوند. کاربران می توانند از طریق این سیستم میزان مطمئن بودن فایلها را مشاهده نموده و فایل هایی با قابلیت اطمینان کم را با حداقل هزینه ذخیره و بازیابی کنند. بدیهی است با پرداخت کارمزدهای بالاتر، داده ها را می توان در گره های قابل اطمینان ذخیره سازی کرد.

NeoID

NeoID برای اولویت بندی مقیاس معاملات و انجام عملیات در شبکه استفاده می شود. در حقیقت NeoID یک استاندارد برای شناسایی کاربران در بلاک چین است. معاملات در مقیاس کوچکتر و قراردادهای هوشمند که دارای NeoID از پیش تعیین شده نیستند، می توانند با پرداخت GAS اضافی برای رسیدن به جلوی صف اولویت تأیید بلوک اقدام کنند.

مزایای ارز دیجیتال NEO

• دارایی های دیجیتال : دارایی های سنتی با استفاده از قراردادهای هوشمند به دارایی های دیجیتال غیرمتمرکز تبدیل می شوند.
• هویت دیجیتال : NEO امکان ایجاد هویت الکترونیکی برای افراد، مشاغل و اشخاص را می دهد تا از طریق سیستم های تأیید هویت چند عاملی شامل تشخیص صدا، اثر انگشت، اس ام اس و تشخیص چهره قابل دسترسی باشد.
• قراردادهای هوشمند : سیستم قراردادهای هوشمند NEO یک انقلاب در این زمینه است؛ زیرا از زبان های برنامه نویسی رایج که برای 80 درصد از توسعه دهندگان شناخته شده است، پشتیبانی میکند.
• اپلیکیشن های غیرمتمرکز : با توسعه مداوم ابزارها و تکنیک های جدید، پلتفرم NEO از توسعه برنامه های غیرمتمرکز (DApps) مانند صندوق های هوشمند پشتیبانی خواهد کرد.

قیمت نئو (NEO) از ابتدا تا کنون

قیمت ارز دیجیتال نئو از سطح 0.18 دلار در سپتامبر 2016 میلادی به ارزش فعلی آن یعنی 12.49 دلار رسید. در این میان قیمت NEO فراز و نشیب های بسیاری را تجربه نمود؛ بطوریکه ژوئن 2018 میلادی حجم بازار NEO تقریباً به رقم 3.5 میلیارد دلار رسید که این مقدار در حال حاضر نزدیک به 881 میلیون دلار است. کارشناسان پیش بینی می کنند اگر چه بازار ارزهای دیجیتال بسیار بی ثبات است، اما احتمالاً قیمت NEO در سال های آتی افزایش یافته و این ارز رمزپایه در میان 10 ارز دیجیتال برتر بازار قرار خواهد گرفت.

در نمودار زیر می‌توانید قیمت NEO را از تاریخ 9 سپتامبر 2016 (19 شهریور ماه 1395) تا به امروز مشاهده نمایید: