حوضه پرمیان همچنان به تولید ادامه خواهد داد
حوضه پرمیان (Permian Basin) یکی از مهم‌ترین حوضه‌های نفتی آمریکا است که در حال حاضر بیش از ۶ میلیون بشکه نفت در روز تولید می‌کند و شرکت تحقیقاتی وود مکنزی (Wood Mackenzie) پیش‌بینی می‌کند که این رقم تا سال ۲۰۳۵ به اوج ۷.۷ میلیون بشکه در روز برسد.
تسلط بزرگان نفتی بر پرمیان
ادغام‌های اخیر در صنعت نفت، قدرت را در دستان بازیگران بزرگ مانند اکسون‌موبیل (ExxonMobil) و شورون (Chevron) متمرکز کرده است. این شرکت‌ها با بهره‌گیری از صرفه‌جویی حاصل از مقیاس و زنجیره تأمین یکپارچه، عملکرد بهینه و هزینه تولید پایین را حفظ کرده و توانسته‌اند بسیاری از شرکت‌های کوچکتر را در شرکت خود ادغام کنند.
رشد کُندتر، اما ادامه‌دار تولید پرمیان
اگرچه رشد تولید نفت شیل در حال کند شدن است، اما بر اساس گزارش وود مکنزی، پرمیان هنوز به پایان راه نرسیده است. البته این پیش‌بینی با این شرط انجام شده است که قیمت نفت کاهش قابل توجهی تجربه نکند.
در سال ۲۰۱۷، تولید نفت در پرمیان حدود ۲.۲ میلیون بشکه در روز بود، اما اکنون به بیش از ۶ میلیون بشکه رسیده است و تقریباً نیمی از کل تولید نفت آمریکا را تشکیل می‌دهد. با وجود افزایش نگرانی‌ها درباره رسیدن به نقطه اوج، پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که تولید نفت تا سال ۲۰۳۵ به ۷.۷ میلیون بشکه در روز خواهد رسید و در همان سطح تثبیت می‌شود.
چالش‌های زمین‌شناسی و زیست‌محیطی
با وجود این پیشرفت‌ها، چالش‌هایی در حال شکل‌گیری است. نسبت گاز به نفت و همچنین نسبت آب به نفت در برخی میدان‌ها رو به افزایش است که نشان می‌دهد برخی لایه‌های زمین به مرز ظرفیت خود رسیده‌اند. از طرفی، نگرانی‌هایی درباره نشت آب سمی در مخازن زیرزمینی و ارتباط آن با فعالیت‌های زلزله‌زا، مقامات ایالتی مانند کمیسیون راه‌آهن تگزاس را وادار به اعمال محدودیت‌هایی در تزریق آب به زیرزمین کرده است. این محدودیت‌ها احتمالاً به کندی بیشتر در رشد تولید منجر خواهند شد.
آینده شرکت‌های بزرگ نفتی
بر اساس گزارش وود مکنزی، شرکت‌هایی مانند اکسون، شورون، اوکسی (Occidental Petroleum)، دایموندبک (Diamondback Energy) و ای‌اوجی (EOG Resources) جزو ۱۸ شرکتی هستند که مجموع ارزش دارایی‌های خالص آن‌ها در پرمیان بیش از ۵۰۰ میلیارد دلار برآورد می‌شود.
وود مکنزی این شرکت‌ها را «داراها» یا “The Haves” می‌نامد؛ شرکت‌هایی که می‌توانند با تکرار عملیات، ادغام زنجیره ارزش و صرفه‌جویی حاصل از مقیاس، عملکرد خود را ارتقاء داده و هزینه‌ها را کاهش دهند. در مقابل، شرکت‌های کوچکتر – یا «نادارها» (The Have-Nots) – با کاهش عملکرد چاه‌ها و افزایش هزینه‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
تمرکز بیشتر، بازیگران کمتر
ادغام‌های گسترده در پرمیان باعث کاهش تعداد بازیگران فعال در این منطقه شده و تحلیلگران انتظار دارند این روند با تخلیه طبیعی چاه‌ها ادامه یابد. در آینده، تعداد کمتری از شرکت‌ها کنترل بیشتر تولید را در اختیار خواهند داشت—و احتمالاً همین گروه تولید را به اوج پیش‌بینی‌شده می‌رسانند.
تنوع‌سازی جغرافیایی در افق آینده
اگرچه پرمیان همچنان یک میدان استراتژیک و باارزش باقی می‌ماند، اما شرکت‌های بزرگ انرژی برای تأمین تقاضای جهانی به دنبال مناطق جدیدی هستند. از جمله آن‌ها می‌توان به شیل واکا موئرتا (Vaca Muerta) در آرژانتین و مونتنی (Montney) در کانادا اشاره کرد.
برای پروژه‌های متعارف نیز، خاورمیانه، آفریقا و مناطق نوظهور فرصت‌های توسعه‌ای جذابی ارائه می‌دهند. با اینکه تعداد کمی از این مناطق می‌توانند از نظر اقتصادی با پرمیان رقابت کنند، اما شرکت‌های نفتی به خوبی می‌دانند که جهان همچنان به نفت نیاز دارد و آن را از هر جایی که بتواند تأمین خواهد کرد.