قلعه‌ای که موزه شد و ناپلئون به نام خود زد
موزه «لوور» که در قلب پاریس در سمت راست رود سن واقع شده است، شاهدی بر خلاقیت انسان و میراث فرهنگی مشترکی است که از اعصار گذشته باقی مانده است. این موزه که به عنوان مشهورترین موزه هنر جهان شناخته می‌شود، مجموعه بزرگی از شاهکارهای هنرمندان را در خود جای داده است. با این حال، اهمیت تاریخی موزه لوور از محتوای ارزشمند آن فراتر است. ساختمان‌های «لوور» از زمان ساخت آن به عنوان یک اقامتگاه سلطنتی در دوران رنسانس تا تبدیل آن به یک موزه عمومی در قرن هجدهم میلادی، شاهد ظهور و سقوط امپراتوری‌ها و همچنین آشکار شدن جنبش‌های فرهنگی بوده است.
به گزارش ایسنا، موزه «لوور» در ابتدا به عنوان یک قلعه در سال 1190 میلادی طراحی شد و بقایای ساختار اصلی آن امروزه در زیرزمین آن قابل مشاهده است. در قرن شانزدهم میلادی، موزه لوور تحت بازسازی و توسعه گسترده قرار گرفت تا به عنوان یک کاخ سلطنتی مورد استفاده قرار بگیرد. «لوور» اقامتگاه اصلی سلطنت فرانسه باقی ماند تا اینکه در قرن هفدهم میلادی، لوئی چهاردهم اقامتگاه سلطنتی را به ورسای منتقل و لوور را به گالری برای مجموعه عظیم آثار یونانی و رومی خانواده سلطنتی فرانسوی تبدیل کرد.
پس از خروج خانواده سلطنتی، این ساختمان به اقامتگاه هنرمندانی تبدیل شد که تحت حمایت سلطنتی قرار گرفتند و به تدریج به یک مرکز فرهنگی و میزبان نمایشگاه معروف «سالن پاریس» تبدیل شد.
انقلاب فرانسه
پس از زندانی شدن لوئی شانزدهم در 10 اوت 1792 میلادی، مجموعه سلطنتی لوور به اموال ملی تبدیل شد. یک سال بعد، دولت انقلابی، موزه هنرهای مرکزی را در گالری بزرگ لوور افتتاح کرد که به یاد پایان سلطنت بود.
در مرحله اولیه، دسترسی عموم به مجموعه اصلی متشکل از 537 نقاشی و 184 اثر هنری داده شد. هنرمندان با حمایت سلطنتی هنوز در آن زمان در موزه لوور اقامت داشتند. در سال‌های ابتدایی، برخی چالش‌ها و کمبودهای ساختاری وجود داشت که به تعطیلی موقت در ماه مه 1796 میلادی منجر شد.
تاثیر ناپلئون
در ژوئن 1801 میلادی ناپلئون موزه را بازگشایی کرد و پایه و اساس موزه لوور را به شکل امروزی بنا نهاد. او از طریق کمپین‌های نظامی، سفارش‌ها و کمک‌های مالی، مجموعه موزه را به طور قابل توجهی گسترش داد و آثار هنری اروپا و خاور نزدیک را در آن جای داد. این موزه حتی به طور موقت به «موزه ناپلئون» (Musée Napoléon) تغییر نام داد.
پس از «پیمان فونتن‌بلو»، نزدیک به 5000 اثر هنری به کشورهای مبدا بازگردانده شد و «لوور» نام اصلی خود را پس گرفت و در عین حال گسترش مجموعه آثار آن ادامه پیدا کرد. با اینکه بسیاری از آثار هنری غارت شده پس از شکست ناپلئون در سال 1815 میلادی، بازگردانده شد، اما مجموعه آثار تاریخی مصر و سایر دپارتمان‌های «لوور» وجود خود را مدیون فتوحات ناپلئون هستند.
شگفتی‌های معماری
صرف نظر از آثار هنری گران‌قیمتی که در سالن‌ها به نمایش گذاشته شده بودند، خود موزه لوور به عنوان یک نمایشگاه معماری قابل توجه است. این بنا در طول تاریخ طولانی خود از قرن 12 میلادی تاکنون دستخوش توسعه و بازسازی قابل توجهی شده است تا به شکل امروزی خود رسیده است.
در دهه‌های 1980 و 1990، موزه بزرگ لوور تحت بازسازی‌های گسترده‌ای قرار گرفت و امکانات مدرنی در آن جای گرفت و فضای نمایشگاه به میزان قابل توجهی گسترش پیدا کرد. هرم نمادین فولاد و شیشه، طراحی شده توسط معمار چینی ـ آمریکایی «آی. ام. پی» (I.M. Pei) در سال 1988 میلادی افتتاح شد و به عنوان ورودی لابی عمل می‌کرد. در حالی که در ابتدا توسط سنت‌گرایان مورد انتقاد قرار گرفت، اما اکنون این هرم به عنصری جدایی‌ناپذیر از طراحی موزه تبدیل شده است و به طور یکپارچه با پس زمینه کلاسیک ترکیب می‌شود.
مجموعه‌ها و دپارتمان‌ها
موزه لوور مجموعه متنوعی از مجسمه‌ها، اشیاء هنری، نقاشی‌ها، طراحی‌ها و یافته‌های باستان‌شناسی را به نمایش می‌گذارد. مجموعه این موزه به هفت بخش اصلی تقسیم می‌شود: «آثار باستانی مصر»، «آثار باستانی خاور نزدیک»، «آثار باستانی یونانی، اتروسکی و رومی»، «مجسمه‌سازی»، «هنرهای تزئینی»، «نقاشی»، «چاپ و طراحی». در ده‌های اخیر نیز موزه لوور طیف متنوعی از گنجینه‌های شرقی را از چین، ژاپن، هند و جهان اسلام به دست آورده است.
نقاشی مشهور «مونالیزا» اثر «داوینچی» از سال 1804 میلادی در لوور نگهداری شده است. با این حال، این پرتره تنها اثر این هنرمند دوره رنسانس نیست که در موزه لوور قرار دارد. این موزه در حقیقت خانه شش مورد از 24 نقاشی به جا مانده از «داوینچی» است. در نتیجه لوور بزرگ‌ترین مجموعه نقاشی‌های «داوینچی» در جهان را در اختیار دارد.
مرکز آموزش هنری
یک سنت جذاب که در طول تاریخ طولانی موزه دوام آورده است، روند کپی کردن آثار هنری توسط هنرمندان است. هنرمندانی که به عنوان وسیله‌ای برای ادای احترام به استادان، تقویت مهارت‌های فنی آنها و غوطه‌ور شدن در غنای تاریخ هنر به این عمل مشغول بودند، مدت‌هاست که به سراغ این موزه رفته‌اند. این عمل امروز نیز ادامه دارد و همچنین یک عنصر پویا و تعاملی به تجربه بازدیدکننده اضافه می‌کند.
منبع: ایسنا